Eerst even reageren op de reactie op Fredy en Jan van gisteren. Jack is 88 geworden en op de taart stonden drie
'sterretjes'. 88 kaarsjes uitblazen was hem waarschijnlijk niet gelukt.
En "Papolitaanse" saus moest natuurlijk "Napolitaanse" saus zijn. Jammer van de PPP.
Om half zes opgestaan, gewassen en aangekleed. Even na half zeven draaien we parkeergarage uit. Dit jaar rijden we in
één keer goed. Auto ingeleverd, koffers op een trolley geladen en de vertrekhal opgezocht. De check-in is nog niet
geopend, dus gaan we eerst maar ontbijten. Tonny heeft alles meegelopen, dus dat gaat de goede kant op.
En daar zitten we dan, net als een jaar geleden. Alleen vertrekt het vliegtuig nu om elf uur 's morgens en niet
's avonds. Scheelt toch weer twaalf uur wachten.
Na het ontbijt inchecken. Dat kan je met behulp van een zuiltje helemaal zelf doen, maar een aantal stewardessen heeft ons
daarbij vriendelijk geholpen. Tonny liep vlot door de security, maar Ed moesten ze hebben. Terug, schoenen uit en door die door de
scanner. Wachten, na vijf minuten komt de beambte met een handscanner. Hij mag weer door de poort, luide piep natuurlijk.
Met de armen en benen gespreid gaan staan. Het bovenlijf geeft geen problemen. Linkerheup ook niet, maar bij de rechter een harde
piep, handmatige controle. Toen de rechterknie, hetzelfde verhaal. De beambte gaat stug door ondanks dat Ed hem verteld heeft
van heup en knieën. Nadat het ritueel ook links op dezelfde is doorlopen geeft de beambte de moed op. Op de piep bij
Ed's rechtervoet, daar is een pennetje achtergebleven bij één van de vele operaties, reageert hij niet meer.
Hij lijkt teleurgesteld als hij Ed moet laten gaan.
Eindelijk bereiken we de boardingroam. Het is nog een tijdje wachten, dus bestellen we maar een paar cappuccino's.
Die zijn we wel in aan toe.
Het toestel van Air New Zealand is inmiddels gearriveerd en redelijk op tijd begint de boarding. Het toestel loopt snel vol, maar
daarna gebeurt er een hele tijd niets. Om kwart voor twaalf, meer dan drie kwartier na vertrektijd, komt de mededeling "
boarding completed". Zeker weer een business class passagier die te laat is. Om twaalf uur stijgen we eindelijk op.
Over de vlucht, die twee uur en 43 minuten duurt valt weinig te vertellen. Alleen dat de lunch aan onze neus voorbij gaat. We
hebben een "Seat and Bag" ticket en geen "Meal" erbij. Travelworld toch maar even inseinen.
Tonny loopt mee naar de paspoortcontrole, maar daar wordt het haar toch weer even te veel. We kunnen een rolstoel krijgen als Ed
Tonny kan duwen. Natuurlijk kan hij dat. Maar als we de koffers van de band hebben gehaald, kan hij niet èn een trolley
èn een rolstoel duwen. Dus gaat Tonny toch maar weer lopen. In Nieuw Zeeland gaat alle bagage weer door de scanner. Er is
een enorme wachtrij, maar gelukkig worden er meer poortjes geopend.
Eenmaal buiten het Heartland Hotel gebeld, voor een shuttlebus. Na enig heen en weer gepraat blijkt dat we helemaal verkeerd staan.
Wat uit uit het gesprek opvangt zijn "deur vijf, oversteken en tunnel". Deur vijf is snel gevonden, het oversteken gaat
ook nog wel, maar een tunnel is niet te bekennen. Blijkt er een soort gang van containers gemaakt te zijn om mensen veilig over
een bouwterrein te krijgen. Na een half uurtje en diverse telefoontjes, niet alleen van ons, komt het busje met aanhanger
aangereden. Afgeladen rijden we in een kwartiertje naar het hotel, waar we om acht uur aankomen. We vergaan van de honger, maar
gelukkig is het restaurant tot half tien open, geen tijd dus om het dagboek bij te werken.
