Home   Dagboek   Route   Camper   Auto   Vluchten   Hotels         22 december 2024

Dag 47 - 17 december 2014
Winton - Longreach (180 km.)

Voor het eerst een groot deel van de nacht de airco aangehad. Tegen de ochtend kon die uit. Toch nog redelijk geslapen.

Gisteravond konden we een aantal zaken in Winton niet fotograferen omdat de zon verkeerd stond. Vanochtend schijnt die van de andere kant en gaat het beter. In brochures lazen we iets over Arno's Wall. Dan worden we toch nieuwsgierig wat die zoon van ons nu weer heeft uitgehaald. Blijkt het om Arno Grotjahn te gaan. Een Duitser die om zijn tuin een muur heeft gemaakt, waarin hij allerlei gebruiksvoorwerpen en onderdelen van motoren en auto's heeft verwerkt. De muur is 70 meter lang en 2 meter hoog. Je komt er de gekste dingen in tegen.

Ook het beeld van Banjo Patterson stond gisteravond in de schaduw, nu gedeeltelijk. Als we het gefotografeerd hebben loopt Ed nog even het Waltzing Matilda Centre binnen. Hij wil vragen of hij nog een paar foto's mag maken in de zaal waar de licht- en videoshow wordt gegeven. De dame achter de kassa herkent ons direct en geeft alle medewerking. Ze start zelfs de show weer op. Gisteren hadden we haar verteld dat onze neef Jack met zijn ouders, zus en broers hier in het begin van de jaren vijftig van de vorige eeuw in Winton hun eerste verblijf in Australië hadden. Daar wilde ze meer van weten. Beloofd dat we Jack om meer informatie zouden vragen. Ze gaf ons haar telefoonnummer. Ondertussen haden we ook de aandacht getrokken van de directeur van het museum. Hij vond het leuk gasten uit Holland te hebben en wilde een foto van ons maken en die op Facebook zetten. Dat hebben we maar toegestaan.

Om tien uur gaan we op weg naar Longreach. Over de tocht valt niet veel te vertellen. Voor het landschap verwijzen we naar gisteren. Er is dus niets. Wel wordt de bodem steeds grauwer en vervangen schapen de koeien. 30 kilometer voor Longreach komt er verandering in het landschap en wordt het weer typisch Australisch.

Ook de road trains zijn vandaag weer volop aanwezig op de weg. Die rijden dag en nacht door en zijn er de oorzaak van dat de weg bezaaid ligt met dode kangaroe's en ander wildlife. Geen prettig gezicht, vooral niet als de dieren pas zijn aangereden.

Om twee uur waren we op het Longreach Tourist Park. Een redelijk groot park en stukken beter dan waar we afgelopen nacht hebben gestaan. We hebben de afstand vandaag met opzet kort gehouden omdat we ook nog naar het Qantas museum wilden gaan en dat ligt hier om de hoek. We gaan wel met de camper want het is met de hitte van vandaag (weer 43,5 graad) te ver om te lopen. We parkeren de camper onder een Boeing 747 en gaan het museum in. Helaas zijn er vandaag geen rondleidingen meer op het buitenterrein, maar een Boeing 747 kennen we wel van binnen. Qantas (Queensland And Northern Territory Air Service) is in 1920 opgericht in Winton, maar werd een jaar later operationeel verplaatst naar Longreach.
In de grote hal van het museum wordt veel informatie gegeven over de oprichting en de geschiedenis van de luchtvaartmaatschappij. De oprichters waren gevechtsvliegers uit de Eerste Wereldoorlog. Er stond een cockpit van een gevechtsvliegtuig en dat mocht je besturen. Ed heeft het geprobeerd. Hij kwam redelijk van de grond, maar vloog toen een paar keer op zijn kop, scheerde over de boomtoppen en stond bij de landing net voor een boom stil. Midden in de hal hing een replica van het eerste vliegtuig van Qantas.

Buiten stond een DC3. Je mocht er in, maar ze hadden alles er uit gehaald. Wel had je een doorkijkje naar de cockpit. Het is toch wel krapper in zo'n oud toestel dan in de huidige toestellen, hoewel men misschien toch wel wat ruimer zat.

De hangar uit 1921 is nog steeds intact en maakt deel uit van het museum. Er staan twee heel oude toestellen opgesteld. Wat op valt is dat de passagiers overdekt voorin, onder de vleugels, zitten en dat de piloot daarachter in de open lucht zijn werk doet.

Na het eten komen er een paar kangaroes langs. Ma, met een jong in de buidel, en nog een kleine. Toch wel leuk om na al die dode beesten, levende exemplaren te zien. Ze waren tot op een paar meter te benaderen.